Thursday, July 06, 2006

Rapport

R's eerste schooljaar zit er bijna op en ze heeft haar eerste rapport ontvangen. Heel mooi, in de vorm van een gedicht. De juf had er veel tijd in gestoken.
Conclusie was dat ze volgend jaar in principe naar groep 1 gaat. In april zei de juf nog dat ze ervan uitgingen dat R naar groep 2 zou gaan, dus ik ben met haar gaan praten om te horen hoe en wat.
R is net een beetje onhandig jarig, in november. De huidige overgangsdatum ligt op 1 oktober, maar die is net verlegd naar 1 december, zodat leerkrachten zelf kunnen inschatten wat het beste voor het kind is. Dus Voor R is de keuze is of minder dan 2 jaar kleuteren, of bijna 3 jaar. Ik heb zelf nog niet een heel duidelijk gevoel van wat het beste voor haar zou zijn, en dat vind ik lastig. R is slim, ze kan het qua sociale ontwikkeling volgens mij ook wel aan, ze voelt zich volgens mij in vriendschappen het best thuis bij wat oudere kindjes. Maar ze is wel perfectionistich en onzeker over haar prestaties. Als een tekening niet helemaal wordt zoals gepland, wordt hij verscheurd of bekrast. De juf herkende dat en zei dat ze qua niveau wat werkjes betreft met groep 1 meegedaan heeft afgelopen jaar, en dat wat ze doet goed is, maar dat ze niet heel veel gedaan heeft. Volgens mij is dat omdat ze dingen die ze nog niet kan, niet doet. Ze tekent beren omdat ze weet 'hoe je een beer moet tekenen'. Ze tekent dus geen honden, want dat 'kan ze nog niet' (volgens haarzelf dus).
Wat helpt haar bij die onzekerheid? Meer veiligheid? De oudste van de klas zijn en materiaal wat een beetje onder je nivo ligt? Of uitgedaagd worden, en merken dat het geen ramp is om fouten te maken en te leren daarvan?
Moeilijk moeilijk. Het was wel fijn om te merken dat de juf er ongeveer net zo over dacht, en volgens mij wel goed zag hoe R in elkaar zit. Ze zei ook dat het nog geen definitieve beslissing was, dat we het zouden aanzien. Ondertussen zet ze iets meer druk op de taakjes, kijken hoe R daar op reageert.

Monday, July 03, 2006

Terug

Zo, terug van een waanzinnige week Zuid-Afrika. Het was helemaal geweldig. Ik heb me 5 dagen lang met helemaal niets anders dan Fablab bezig gehouden. Alles opgeslorpt wat ik tegen kwam. Het gaf een enorme rush. Zoveel slimme mensen om me heen, zoveel te leren, spannende materie. Hoe al mijn gedachten en ervaringen te ordenen, is nu nog lastig. En het 'echte' leven moet nu ook weer geintegreerd worden. Was wel ontzettend blij om Joha n en de kindjes weer te zien zaterdag. Kuno die toch echt een stuk beter is gaan praten in een week, Robin die zich gisterochtend als eerste had aangekleed en er op stond om de tafel te dekken, wat een lieverds! En Johan had zich er kranig doorheen gesleept afgelopen week.
Nu staan er weer honderd verschillende dingen op mijn todo-lijstje, en weinig daarvan Fablab. Maar ik voel me wel, niet zo zeer uitgerust, als wel opgeladen, klaar om een hoop werk aan te pakken, dan komt het uiteindelijk wel goed.

Monday, June 26, 2006

FabLab forum dag 1

Eerste dag Fab Forum was helemaal geweldig! Vliegtuigreis was redelijk, ondanks een buurman die elke 10 minuten zijn elleboog in mijn middel prikte. Gelukkig was de transfer vanaf het vliegveld probleemloos. Het hotel is ongelofelijk, ik heb nog nooit zo'n grote hotelkamer gezien, en ik kijk uit op een weitje met een impala-achtig beest. Verder hebben ze er leeuwen en hyena's, ik hoop niet in datzelfde weitje.
Vervolgens werd ik naar het Fablab Forum vervoerd, waar ik binnen liep in het laatste restje van de introductie van Neil Gershenfeld. Het was onwerkelijk om hem ineens in het echt te zien. Ik had dat eigenlijk pas donderdag (symposium) verwacht. Maar hij runt het hele forum, doet alle gezamelijke meetings etc. Verder lopen er allemaal mensen rond uit het FAB boek, of uit de lezingen die ik erover beluisterd heb. Heel vreemd, en supergaaf. Erg slimme mensen hier allemaal, ik voel me nogal een broekkie. Maar ik laat me daardoor niet uit het veld slaan, en vertel mijn verhaal, en stel mijn vragen.
Vanmiddag een introductie gehad op 1 van de fablab machines, de vinyl cutter. Heb een sticker van koper gemaakt en op mijn laptop geplakt. Morgen gaan we de laser cutter doen, en printplaatjes maken, geloof ik. De organisatie is nogal warrig, maar uiteindelijk wel goed.
Maar ik vind het allemaal fantastisch, het congres incl. lunch en dinner is bovendien gratis. Ik ben wel benieuwd wie dat dan eigenlijk betaald. Ik denk CSIR, het Zuid-Afrikaanse overheidsbedrijf dat dit host. Maar misschien betaalt MIT ook wel mee.
Ben nu wel redelijk bekaf, denk dat ik het niet te laat maak met de fablab-jamsessie vanavond.

Thursday, June 15, 2006

Roboliefde

Maandag leuke docu gezien bij de VPRO. Het is een serie over de toekomst. Deze aflevering ging over robots die ouderen konden helpen. Een deel ging over een Amerikaans onderzoek waarbij bejaarden een Aibo, een robothond, kregen om voor te zorgen. Het was mooi om te zien hoe die mensen daarmee omgingen. De robots werden volledig geaccepteerd als huisdieren. De baasjes waren erg druk met hun opvoeding, praatten tegen de robots, en behandelden ze helemaal als levende wezens. Een mevrouw zei bijvoorbeeld dat de Aibo nu niet tegen haar op wou klimmen, omdat ze sieraden droeg, en dat deed hem pijn. Een andere mevrouw was bang dat ze haar Aibo weer in moest leveren na het onderzoek. Haar kinderen hadden al aangeboden om dan maar een nieuwe Aibo voor haar te kopen. Maar, zei ze, dat leek haar niks, want ze wou er 1 met precies dit karakter, en om nou weer helemaal opnieuw te beginnen met een Aibo-pup, dat was het toch niet. Ouderen worden vaak gezien als digibeten, en ik denk dat ze geen of weinig idee hadden van wat de regels waren die hun Aibo bestuurde. Maar misschien door die technologische kloof, gaven ze zich helemaal over aan de Aibo. De ouderen voelden zich ook minder eenzaam met Aibo. Een mevrouw zei dat ze zich weer een beetje nuttig voelde, omdat ze iets had om voor te zorgen. Een andere mevrouw, die niet zo goed was in het leggen van contacten, kwam door de Aibo weer in contact met anderen, die haar erover aanspraken.
Ze moeten die Aibo overigens wel een lekkerder vachtje geven, vind ik, want nu is er niet zoveel Aibaars aan. Maar misschien is dat ook wel zover, tegen de tijd dat ik bejaard ben.

Thursday, June 08, 2006

Zuid-Afrika

Ik ga naar het The Third International Fab Lab Forum and Symposium on Digital Fabrication! Van 25 tot 30 juni, in Zuid-Afrika. Ik kreeg de uitnodiging maandagavond, en mijn eerste gedachte was natuurlijk, ja zal wel, is niet voor mij weggelegd. Maar toen ging ik het programma eens bekijken, en dat was toch wel erg leuk. Hands-on workshops met de Fablab tools en alles over projecten die nu draaien. En dan nog 1 dag symposium over de algmene trends en ontwikkelingen op Digital Fabrication vlak. Het vult precies de kennis aan waar ik behoefte aan heb. Het is een beetje snel allemaal zo, maar als ik het serieus neem, waarom dan een jaar wachten op de volgende conferentie die misschien ook wel niet naast de deur is? En het lijkt me vooral gewoon zo ontzettend leuk! Johan moest wel even slikken, maar zei wel meteen, dat als mij dat zo gaaf leek, ik dat maar moest doen.
Dus nou ja, tickets geboekt, hotel geboekt, en over 3 weken zit ik in Zuid-Afrika met Neil Gershenfeld en andere Fablab-geeks!
(voor meer info over de conferentie zie: http://www.fablab.nl )

Friday, June 02, 2006

groot en klein

Ik liep gisteren met K naar de winkel. Ik vind het altijd bijzonder gezellig om met zo'n klein jongetje aan mijn hand te wandelen. Ik bekijk hem van boven, en hij ziet er klein en stoer tegelijk uit. Hij vindt het ook gezellig en benoemt onderweg alles wat we zien: boom, bloem, auto. Een man komt ons tegemoet. Hij is lang, zeker 2.10, zo niet langer, en behoorlijk breed. Hij komt op mij al tamelijk reusachtig over. Ik zie K naar hem kijken. De man is ons een paar meter voorbij en Kuno zegt: 'ghote m'neer.'

Kadootje, ballonnen en ... rozijntjes

Morgen wordt K 2 jaar! Hij heeft al enigzins in de gaten dat er wat staat te gebeuren, alleen niet zo goed wat en wanneer. Dat we gaan zingen van Hoera, Hoera, dat weet hij wel, en als ik hem dat vertel, gaan zijn oogjes glimmen. Ik vroeg hem wat er gaat gebeuren als hij jarig is? 'Dootjes' antwoordde hij. Ja, dan krijg je kadootjes. En er zijn slingers en balonnen. En wat ga je eten als je jarig bent? Wat eet je op je verjaardag? Hier moest hij lang over nadenken. 'Zijntjes' antwoordde hij toen. Op zijn droomverjaardag eten we rozijntjes!

Friday, May 26, 2006

Fablab op elke school

Neil Gershenfeld heeft het erover dat Fablabs een ‘market of one’ bedienen. Het Fablab biedt de mogelijkheid, net zoals de computer en de printer die nu bieden, tot persoonlijke expressie. Hij geeft daarbij voorbeelden die hij is tegengekomen bij zijn studenten. Een kunstenares die een ‘screambody’ had gemaakt, waarin je schreeuwen kan bewaren om ze op een later tijdstip alsnog los te laten. Iemands anders had een web browser voor papagaaien gemaakt.

Met een Fablab kan je zelf dingen maken. Hartstikke leuk, maar waarom zou je? In de winkels is al meer te koop dan je ooit zou kunnen wensen. Waarom dan veel moeite doen voor iets wat toch de kwaliteit van iets uit de winkel niet kan overtreffen? Er is ongetwijfeld een grote groep mensen die wel zit te springen om de mogelijkheid zelf iets te maken. Zoals kunstenaars, uitvinders, knutselaars of bijvoorbeeld gehandicapten, die een uniek hulpstuk behoeven. Maar de grote massa, zit die er op te wachten? Moeilijk te zeggen. Hoewel de naaimachine al geruime tijd als desktop-apparaat op de markt is, is het niet zo, dat iedereen zijn eigen kleren maakt. Aan de andere kant werd, zoals Neil Gershenfeld opmerkt, ook van de computer lange tijd de mogelijkheden voor prive-gebruik onderschat.

Wat mij vooral aanspreekt in het Fablab concept in onze samenleving is de educatieve kant ervan. We zijn een beetje de feeling kwijtgeraakt met het productieproces. Producten zijn te ingewikkeld en te goedkoop geworden. Wie weet hoe zijn mobieltje werkt? Je mag zelfs blij zijn als je het ergens kan laten repareren als het kapot is, in de meeste gevallen wordt het gewoon weggegooid en een nieuwe aangeschaft. Werken met je handen zijn we een beetje aan het vergeten in Nederland. Kantoorwerk wordt zoveel hoger ingeschat qua status, dat op VMBO’s massaal voor de administratieve richting wordt gekozen, ook door allerlei mensen die misschien veel meer talent en plezier in een praktische richting hebben. Exacte vakken worden ook geschuwd binnen het onderwijs. Aio’s voor faculteiten wiskunde zijn haast niet meer te vinden binnen Nederland en die plaatsen worden vervuld door buitenlandse studenten. Dat lijkt mij niet goed voor Nederland, kennisland. Voor innovatie zijn dit broodnodige kennis en vaardigheden.

Dit is waar de Fablab kan helpen. Ik zou beginnen met het basisonderwijs. Hoe ontzettend leerzaam voor kinderen om een product van A tot Z te bedenken, ontwerpen en bouwen! Daarmee wordt volgens mij een deur geopend, waar ze hun leven lang plezier van hebben. Mijn dochter van vier bedenkt voortdurend knutselprojectjes. Ze gebruikt daarbij al het voorradige materiaal (papier, lijm, schaar, wc-rolletjes) en de haar bekende technieken (knippen, scheuren, plakken) om haar fantasie uit te drukken. Op school leert ze nieuwe technieken, zoals lezen en schrijven. Heel belangrijk en nuttig natuurlijk, maar waarom daar ophouden? Waarom haar niet meer technieken en materialen bieden? Ik heb als zesjarige een timmercursus gedaan. Het hoogtepunt was het maken van een vogelhuisje. Ik ben geen timmervrouw geworden, maar het besef dat je met wat hout, een hamer en spijkers een eind kan komen, heeft me al vele malen geholpen.

Vervolgens het middelbaar onderwijs. Een moeilijke leeftijd voor onderwijs qua motivatie. Vooral de motivatie voor exacte vakken neemt hier drastisch af. Volgens mij zou een FabLab de motivatie enorm kunnen verhogen. Bij het maken van een product is er sprake van Just in Time educatie, je leert wat je nodig hebt, omdat je het nodig hebt. Dit in tegenstelling tot Just in Case educatie, waarbij je veel leert in de hoop dat het nog eens nuttig zal blijken. Vooral die laatste vorm van educatie is juist voor tieners demotiverend. Toen ik een jaar of 11 was kregen wij een Commodore64 thuis. Ik heb mezelf toen Basic geleerd, om zelf spelletjes te kunnen programmeren. Niet door te beginnen met een abstract boek over wat computers doen, en hoe een computertaal in elkaar zit te lezen, maar door regel voor regel in te typen en te testen.

Ook in het Hoger Onderwijs kan ik mij nuttige toepassingen voor een Fablab voorstellen. Onderzoeksopstellingen bijvoorbeeld, handig als je daar zelf iets voor kan maken. Maar ook bij businessstudies, waar nu productontwikkeling gesimuleerd wordt, kan een casus met een werkelijk productieproces heel leerzaam zijn.

Misschien nog niet onmiddellijk een Fablab op elk bureau, maar dan toch wel een Fablab op elke school!

(dit artikel staat ook op http://www.fablab.nl where the future is being made today)

Tuesday, May 16, 2006

en hebben haar te pakken.

Ze hebben haar te pakken. Uiteindelijk zijn het (gelukkig) niet de grote wolven, maar de kleine laffe wolven, die haar te grazen hebben genomen. Zoals Wiegel, die het gisteren belangrijk vond om nog even te benadrukken dat hij Hirsi Ali niet zal missen. En Dijkstal die vindt dat ze haar functie neer moet leggen. Nawijn, die vindt dat ze het land uitgetrapt moet worden. Frits Abrahams deed ook nog even lekker mee. Oh, wat een feestdag voor de kleine wolven gisteren om zo eensgezind te kunnen janken! Een walgelijk tafereel.

En omdat ze gelogen heeft over haar naam bij haar asielaanvraag, kan ze nu misschien ook nog haar paspoort inleveren.

Wat is het toch in haar, dat zoveel vileine emoties losmaakt bij mensen? Ze is zelf de beschaafdheid zelve. Nooit heb ik haar een onvertogen woord horen uiten. Wat zei ze nou tegen Wiegel, wat zo schandelijk was? Dat hij 'in het land van Ooit leefde'... Nounou, nou zijn de rapen gaar! Dat laat iemand zich toch niet zomaar zeggen! Excuses zijn op zijn plaats!! Heeft die man echt nooit eerder een verhit debat gevoerd?? Over Mohammed is het ook allemaal niet zo schokkend wat ze gezegd heeft. Het allerergste bij mijn weten is dat ze de historisch waarschijnlijk correcte uitspraak deed, dat Mohammed met wat wij minderjarige vrouwen noemen, getrouwd was.

Ik heb haar zelf 1 keer live meegemaakt. Ik kende haar toen nog niet. Het was net voor haar aankondiging dat ze geen moslim meer was. Ik vond haar nogal irritant in het debat. Ik had nog niet door met wat voor strijd ze bezig was. Ik zag nog niet dat die nodig was, zowel voor haar als voor ons. Misschien zijn het soortgelijke irritaties die ieders blik vertroebelen, die zorgen dat mensen niet goed naar haar luisteren.

Het mooiste wat ik van haar gelezen heb is een open brief aan moslim-meisjes, die overwegen het huis uit te gaan om te kunnen studeren of te kunnen trouwen met een man van eigen keuze. Die brief was zo liefdevol, zo inlevend, en zo sterk gericht op die meisjes. Alle eventuele ideeen over dat het haar doel is te polariseren werden daarmee teniet gedaan. Ze strijdt voor deze meisjes, niet tegen ze. Ze strijdt voor Nederland, niet tegen ons. Maar dat zullen we nog wel merken, als ze weg is. Nog een mond gesnoerd, hoeveel blijven er nog over?

Sunday, May 14, 2006

De wolven zijn los...

Hirsi Ali staat onder vuur. Ze heeft tijdens haar asielaanvraag gelogen over haar naam en over het feit dat ze niet rechtstreeks van Somalie naar Nederland is gevlucht. Op zich geen nieuws (hoewel voor mij wel), ze schijnt het zelf al vaker verteld te hebben. Maar Zembla heeft er blijkbaar nogal een rellerig programma omheen gemaakt. Nu roept Nawijn dat ze het land uit moet, en Dijkstal vindt dat ze in ieder geval haar functie moet neerleggen.
Ik heb nogal moeite met de wolven die zich op haar storten. Haa, eindelijk iets waar we haar echt op kunnen pakken, lijkt de stemming.
Aan de andere kant heb ik er ook moeite mee dat ze gelogen heeft tijdens haar asielaanvraag. Ik bewonder haar nog steeds. Vind dat ze ijzersterke dingen heeft gedaan die haar flink wat gekost hebben.
Misschien is het hele asiel-systeem verziekt, moeten we iets radicaal anders verzinnen. Het tast de menselijke waardigheid van aanvragers, maar ook van degenen die moeten beslissen over de aanvraag, teveel aan.
Maar wat dan, tja, dat weet ik dan ook niet.

15 jaar!

Zo, lekker weekendje weg geweest met Johan, omdat we morgen 15 jaar bij elkaar zijn. Was erg gezellig. We zijn in Wijk aan Zee geweest, hotelletje in de duinen. Lekker getoerd en weinig plannen gehad. Alsof we in een soort heel aangenaam tijdsvacuum zaten, per minuut leefden, slenterend, kletsend, af en toe ergens een versnapering nuttigend, waardoor het een eindeloos weekend leek. Helaas was het wel weer veel te snel voorbij natuurlijk, maar het weerzien met de kindertjes die bij mijn ouders hadden gelogeerd, was ook fijn.
We hebben elkaar veel voorgelezen uit 'Het Goede Leven' van Jay McInerney. Mooi boek, over New York net na de 9/11 aanslagen. De hoofdpersonen worden verliefd op elkaar en de vrouw beschrijft haar gevoel aan de hand van een stuk van Plato. Dat mensen eerst hermafrodiet zijn geweest en dat ze toen in tweeen zijn gehakt, in mannen en vrouwen, en dat er voor iedereen dus een 'wederhelft' rondloopt, 1 ware, die weer 1 maakt van 2 mensen. Dat gevoel heb ik met Johan ook. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders zou zijn, die me beter begrijpt, me beter aanvoelt dan hij. We passen gewoon bij elkaar. Ik had vroeger nooit gedacht dat ik zo'n leuk vriendje op de kop zou kunnen tikken. Ik had gedacht dat ik toch wel grote compromissen zou moeten gaan sluiten. En nu al 15 jaar samen met Johan!

Monday, May 08, 2006

www.het-kruis.nl

Heb gisteren een eerste versie van een website voor Weert opgeleverd. Het is nog maar een begin, het kan en wordt allemaal nog veel beter, maar ben er wel trots op. Ik heb er een hoop schaarse tijd in gestoken. Het is lastig om in dat ene uurtje per avond dat ik vrij heb af en toe een website te ontwikkelen. Je kan problemen nauwelijks aanpakken in dat uurtje, dus je moet je er telkens weer in verdiepen en dat is niet echt handig. Maar goed, er staat nu een structuur, het verder bouwen wordt makkelijker.

Friday, May 05, 2006

T en R en Kapla

T (mijn neefje) heeft een weekendje bij ons gelogeerd. Hij is 5 jaar, sinds 2 weken, maar dat is toch echt een jaar ouder dan 4 jaar. Hij heeft een oudere broer en wel last van enige broederlijke rivaliteit, en het was dus duidelijk heerlijk voor hem om eens 'de oudste van de kinderen' te zijn. Ik weet niet hoe vaak het thema leeftijd wel niet ter sprake is gekomen! R en hij kunnen goed met elkaar opschieten, houden allebei van knutselen, en kunnen samen grapjes maken. T had Kapla bij zich. Speelgoed wat ik niet zo gauw zou kopen, omdat ik er een beetje teveel 'verantwoord speelgoed' vibes bij krijg. Het zijn houten blokjes. Dat is alles. En best duur ook, volgens mij. Maar ik was echt verbaasd hoe een aantrekkingskracht die blokjes op R en T hadden en wat voor torens ze ermee konden bouwen. Het zijn wel gewoon houten blokjes, maar blijkbaar ligt de bruikbaarheid in de precisie. Ze zijn exact even groot, ze hebben scherpe randen, de juiste gladheid/ruwheid, waardoor je er goed mee kunt bouwen. Dat hebben ze dus tijden zitten doen. Voor T was de lol om torens te maken en die dan met een autootje om te laten vallen. R wou haar toren bewaren. T leek het bijzonder leuk om ook haar toren om te gooien. Na elke toren van hemzelf die aan diggelen ging, vroeg hij dus aan R of hij ook haar toren mocht omgooien. Dat mocht niet. Vervolgens zei hij: Maar als van mijn toren PER ONGELUK een blokje op jouw toren valt , en die valt om....dan kan ik er niks aan doen he?! Daar kan ik toch niks aan doen he?? R, nog niet zo gewiekst in dit soort dingen antwoordde dat hij daar dan inderdaad niks aan kon doen. Dat was denk ik ook het enige antwoord wat T toch weerhield zich aan de toren te vergrijpen. Die is dus blijven staan, tot oma kwam, de toren bewonderd had, en T mee nam voor een voortzetting van de logeerpartij bij haar thuis.

Tuesday, April 25, 2006

Fablab.nl

In januari schreef ik er al over: Fablabs. Een set van 4 machines van bij elkaar rond de 20000 dollar, waarmee je 'almost anything' kan maken. Ik ben sindsdien gefascineerd door het idee en probeer manieren te verzinnen om een Fablab in Nederland van de grond te krijgen. Een ding is me duidelijk. Ik kan het niet alleen doen. Nog afgezien van de kosten is het te groot om zelf van de grond te tillen.
Vandaag lunch-meeting gehad met Frank Oxener. Hij heeft het domein fablab.nl geregistreerd. Daar kwam ik achter, en ik stuurde hem een mailtje of dat met het concept van Neil Gershenfeld te maken had. Dat had het en we besloten onze fascinatie voor dat concept eens samen te bespreken.
Het was erg inspirerend het idee met iemand te bespreken die er ook enthousiast voor is. Hij zag ook het educatieve nut, vooral ook door de vorm: leren door te doen, die het concept mogelijk maakt.
We gaan nu samen op fablab.nl een fab-blog starten om daarmee wellicht meer mensen te betrekken bij het idee, en zo weer een stapje verder te komen. To be continued...

Monday, April 24, 2006

Religie, Kunst en Wetenschap

Mooi stukje op de voorpagina van het Opinie en Debat katern zaterdag in het NRC. Het ging om de verschillende 'waarheden' van kunst, wetenschap en religie. Dat werd mooi verwoord in een fictieve brief van Vermeer aan Antonie van Leeuwenhoek. Vermeer schrijft dat Anthony van Leeuwenhoek hem onder de microscoop heeft laten zien dat dat heldere water dat hij schildert, helemaal niet zo helder is, maar wemelt van de micro-organismen. Vermeer stelt dat van Leeuwenhoek gelijk heeft, dat zijn observaties de waarheid van de werkelijkheid meer benaderen, maar dat zijn geschilderde heldere waterdruppel de innerlijke belevingswaarheid dichter benaderen.
Vervolgens stapt de schrijver van het artikel over naar religie, dat dat ook een vorm is om menselijke belevingswaarheden te benoemen. Hij haalt een mooi citaat van Reve aan. 'Woorden als Hel, Hemel, Verlossing, Eeuwig Leven, Satan, etc. geven ervaringen van het menselijk hart weer: het zijn waarheden van het menselijk gevoelsleven, maar geen tastbare feiten.'.

Religie als kunstvorm beschouwen kan ik goed hebben. Ik zou alleen de gevoelens of ervaringen die kunst en religie beschrijven of oproepen, niet zo snel "waarheden" noemen. Meer inspiratiebronnen of gewoon belevingen. In het stuk wordt ook gesteld dat mensen niet zonder verhalen kunnen. Dat dat de menselijke manier is om om te gaan met de wereld. Zo zie ik dat ook. Mensen halen voordeel uit het leggen van verbanden, ofterwijl het maken van verhalen van feiten. Daardoor hebben we veel nuttige dingen kunnen uitvinden, mooie gedachtensprongen kunnen maken. Maar er worden ook onzinnige verbanden gelegd, zoals dat bliksem een straf van de goden zou zijn, of dat in het verwaaien van graan buitenaardse wezens te herkennen zijn.

Verder vind ik religie als kunst ervaren, iets heel anders dan 'geloven'. Geloven is voor mij die belevingswaarheid ook als werkelijkheidswaarheid aannemen, en daar consequenties aan verbinden, zoals niet zondigen zodat je in de hemel komt. Iemand die zegt: ik zou graag willen geloven in god, is wat mij betreft geen gelovige. Als je nog de stap kan zetten naar het metaniveau van het bekijken van jezelf als gelovige, ben je volgens mij geen gelovige. Relativeren van geloof, betekent niet geloven. Volgens mij kan je niet 'een beetje geloven' of 'alleen op zondag geloven'. Maar misschien heeft dat meer te maken met de beperkingen van mijn redelijk zwart-witte ratio dan met iets anders.

Tractor of pop?

Mijn neefje was gisteren jarig en had een grote trap-tractor gekregen. Toen K het ding in de gaten kreeg is hij erop geklommen en is er, tot we naar huis gingen, niet meer af gekomen. Hij kon nog niet bij de trappers, maar zat er gewoon op te glimmen en zei tegen eenieder die langskwam: trekker! trekker!
Hij is dol op tractors en ook op auto's. Hij doet er ook 'Vroem,vroem' mee over het kleed of de tafel. Heeft R nooit gedaan. Voer voor de 'Typisch jongens!/Typisch meisjes!' roepers. Maar wat K ook doet, wat R nooit echt gedaan heeft, is spelen met de pop. Gisteren toen we thuis kwamen hebben we ze nog even in bad gedaan, en K heeft de pop ook zeer zorgzaam gewassen. Oogjes mochten niet vol zeep komen. De pop moest bij hem op schoot, terwijl ik K afdroogde. Uiteindelijk is de pop mee naar bed gegaan. Op de creche speelt hij met Mischa ook regelmatig in de poppenhoek. De poppen worden dan op stoeltjes gezet en krijgen te eten.
Dus mijn innerlijke verjaardagskadootjesstrijd voor K in juni is nog niet gestreden.

Thursday, April 20, 2006

Jeugdcriminaliteit Stijgt! ..................NIET

Gisteren op de radio een leuk gesprek gehoord. Het werd zoals gewoonlijk op de radio nogal rellerig aangekondigd. 'Steeds Jongere Kinderen plegen steeds Zwaardere Misdrijven! Onder de 12 jaar wordt hierover niets geregistreerd!' Een van de mensen in de uitzending was een criminologe, een dame op leeftijd. Ze ontkrachtte de intro geheel. 'Daar zien we in de cijfers niets van. Geen van de onderzoeken die gedaan worden, wijst op stijging. Er gebeurt wel eens iets hoor, onder de 12 jaar, maar zware misdrijven zijn op die leeftijd heeeel zeldzaam.'. Er was een nogal zurige vrouw van de VVD die nog probeerde er wat van te maken en riep dat we moesten gaan bekijken of het volwassenenstrafrecht niet ook onder de 12 kon worden toegepast. Maar ook daar rekende de criminologe vriendelijk doch kordaat mee af. 'Onder de twaalf is een kind niet geheel toerekeningsvatbaar, en bovendien wijzen studies uit Amerika uit, dat kinderen die als volwassene worden berecht een veeel hogere recidivekans hebben.'
Ik vond het zo'n fijn gesprek omdat er zoveel opruiende bullshit op de radio is, vaak in de trant van dat alles slechter wordt, en daar nu zo mooi en beheerst antwoord op kwam. Op alle aantijgingen antwoordde ze met onderzoeken en cijfers (Mevrouw van de VVD: maar De Trend is... Zij: Maar waar blijkt dat dan uit? Want uit dat en dat onderzoek blijkt juist...) Een beetje uit onverwachte hoek, de criminologe was op leeftijd, en ik verwachtte 'vroeger is alles beter' gezeik, maar niets daarvan.
Wie weet valt het allemaal wel mee met de hel en verdoemenis waar we met deze maatschappij op af schijnen te stevenen. Misschien valt het wel mee met het 'verloederen' en 'verval van waarden en normen'. Misschien is deze generatie en de volgende zo slecht nog niet, maar gewoon, mensen die fouten maken, maar er ook wat van proberen te maken, zoals mensen al duizenden jaren lang doen.

Monday, April 10, 2006

sigmoidescopie


Vanochtend onderzoek van mijn dikke darm gehad. Was niet prettig, vooral de voorbereiding niet, want je darm moet helemaal leeg zijn. Voor de precieze details zie de brochure van de Maag, Lever Darm stichting. Maar wat wel leuk was, was om de binnenkant van mijn darmen eens te zien. Ik vond dat ik erg mooie darmen had. Bijgevoegd plaatje is niet van mij, mijne waren nog mooier, maar geeft wel een indruk hoe dat er zo uitziet. Mooie roze gangetjes (dat gele is denk ik een onderzoeksinstrument, in ieder geval had ik dat niet). Er was verder niets abnormaals te ontdekken, wat fijn is, maar nog steeds Het Mysterie van de Buikpijn niet oplost. Afijn, zo lang het zich niet herhaalt, valt er goed mee te leven.

Gerard Reve

Toch maar even een klein eerbetoon aan Gerard Reve. Zaterdag is hij overleden. Hij speelde al een tijd geen rol meer in mijn leven, maar in mijn pubertijd was ik toch wel echt 'fan' van hem. Hij was geestig, slim, mysterieus. Hij belichaamde voor mij, denk ik, dat je ook trots kon zijn op het zijn van een buitenbeentje. Dat je eigen weg volgen sterk, interessant en mooi was. Dat heeft me toen veel geholpen. Hij was de laatste jaren nog maar nauwelijks in beeld, maar zijn overlijden raakt me toch en markeert maar weer eens het voorbijgaan van de tijd. Dat zijn graf inderdaad maar een bedevaartsplaats mag worden voor homo's, waar men de Grote Schrijver kan bewenen en viooltjes kan planten.

Sunday, April 09, 2006

Weekendschool

Afgelopen week veel nieuws over een geweldig initiatief: de IMC weekendschool, opgericht door Heleen Terwijn. Er zijn er nu 8 in Nederland. Het zijn scholen voor kinderen in achterstandswijken tussen de 10 en 14 jaar. De enige toegangseis is, dat ze gemotiveerd zijn. De school duurt 3 jaar en in die tijd gaan ze dus elke zondag naar school. Ze krijgen daar les in allerlei vakken: recht, journalistiek, film, wiskunde. De lessen worden gegeven door vrijwilligers uit die vakgebieden. Heleen Terwijn vertelde er op de radio over. Ze zei dat kinderen uit achterstandswijken vaak geen idee hebben wat ze kunnen worden. Ja, ze moeten dokter worden. Maar als dat te hoog gegrepen blijkt, hebben ze geen alternatief, behalve op sjouwen op de bloemenveiling, zoals hun ouders. Er is niemand in hun omgeving jurist, of psycholoog, en hun ouders hebben ook niet genoeg inzicht in de maatschappij om ze te helpen. Na de CITO toets en het daaropvolgende VMBO advies raken die kinderen dan ook vaak in een depressie, zijn ongemotiveerd voor school en doen eigenlijk niet meer mee. Op de weekendschool leren ze alternatieven kennen. Verder benadrukt de weekendschool ook wat de kinderen wel kunnen, ipv dat ze voortdurend afgerekend worden op wat ze niet kunnen. Zoals Heleen Terwijn zegt: als kinderen van hoogopgeleide ouders het niet goed op school doen, worden ze door hun ouders nog wel als creatief gezien.
Wat ik ook geweldig vind aan het initiatief, is dat ze zichzelf financieren, zonder overheidssteun, met sponsors uit het bedrijfsleven. Heleen Terwijn: Je kan wel heel lang zeuren over wat er allemaal niet goed is in het onderwijs, maar op een gegeven moment moet je er gewoon wat aan gaan doen.
Hulde aan mevrouw Terwijn!

Wednesday, April 05, 2006

Oorbellen

K is ook zeker de rotste niet als het gaat om meedoen met het gesprek. Het feit dat hij er geen bal van begrijpt vormt daarbij geen enkele belemmering.

R: Dees draagt oorbellen. Wie draagt er nog meer oorbellen?
R: Draagt Mabel van de creche oorbellen? Dat zou K moeten weten. K, draagt Mabel oorbellen?
K: Jaa.
R: Oh. En Mirten, draagt die oorbellen?
K: Nee.
R: En als jij later groot bent K, ga je dan ook oorbellen dragen?
K: Jahaa.

Monday, April 03, 2006

kaawmol

K praat steeds meer. De hoeveelheid woordjes die hij kent is eigenlijk niet meer te tellen. Gieter, tractor, meneer, hond, tijger, worst, smeerkaas, is een kleine greep. Alleen is hij slecht te verstaan. Daar denkt hij zelf anders over, dus hij brengt de onverstaanbare woorden heel beslist, alsof wij gek zijn en niet hij. Dat levert soms mooie conversaties aan de ontbijttafel op tussen K en R.

K: kaawmol
R: Ik versta niet wat je zegt K, bedoel je een mol?
K: kaawmol
R: Of bedoel je kauwgom?
K: Kaawmol!
R: Of ik wel eens kauwgom gegeten heb? Jaah, 1 keer bij Sam.

Wat een kaawmol nu precies is, weet ik niet, ik weet wel zeker dat het woord kauwgom nog niet tot zijn repertoire behoort.

Tuesday, March 28, 2006

God is altijd thuis

R's klas is vrijdag op bezoek geweest in de kerk. R was er vol van. 'We zijn in de kerk geweest en volgend jaar mogen we de klok luiden. En weet je mamma, God is altijd thuis!'.
Ik had het daar nogal moeilijk mee, met die opmerking. Kleine kindjes mee nemen de kerk in en ze stichtelijke praatjes verkopen! Bah. J vond het onzin. Juist goed dat ze die magie van het geloof ziet, dat is antigif.
Wat ik het probleem vind, is dat het erg makkelijk is om kinderen iets op de mouw te spelden. Als ik K consequent voorhoudt dat rood groen heet, zal hij dat aannemen en daar zijn wereld op bouwen. Je moet dus erg zorgvuldig zijn als opvoeder en ze een zo eerlijk mogelijk beeld van de wereld geven. Een rondleiding in de kerk is op zich prima. Een verhaal over Jezus ook. Liefst dan ook nog een bezoekje aan de moskee, en een verhaal over wat geloof is en wat het voor mensen betekent. En dan als ze een jaar of zestien zijn eens voorzichtig vragen of ze interesse hebben om ergens in te geloven. Maar kleine lammetjes lokken met zoete nietszeggende koekjes als: God is altijd thuis. Hmmm, nee, daar geloof ìk niet in.

Monday, March 27, 2006

Hallo jongetje

R: Weet je, de kinderen van mijn school, niet uit mijn klas, maar van mijn school, grote kinderen, die denken dat ik een jongetje ben.
Ik: Oh, nou dan zeg je toch: Nee hoor, ik ben een meisje.
R: Dat heb ik ook gezegd, maar dan zeggen ze het weer: 'Hallo jongetje'. Als ik ze tegen kom in de gang.
Ik: Nou, dat is wel een beetje dom van die kindjes. Moet je volgende keer maar tegen dat jongetje zeggen: Hallo meisje! Dan maak je er een grapje van.
R: Nee, dat kan niet! Want dat zijn hele grote jongens, die zijn al zes ofzo!
Ik: Vind je het vervelend, dat ze zeggen dat je een jongetje bent?
R: Ja.
Ik: Waarom dan?
R: Omdat ik gewoon een meisje ben!

Monday, March 20, 2006

Ruimte

Opruimen is toch wel een hele belangrijke vaardigheid in het leven. Laatst ook weer zo'n tv programma gezien van mensen die de controle over hun huishouding zijn kwijtgeraakt en hulp inroepen. Ontzettend smerige troep, en vooral: ontzettend veeel spullen. Er werd nooit iets weggegooid geloof ik, met als gevolg dat het niet zo heel grote huis uitpuilde. Kinderen dumpten armenvol spullen bij elkaar in de kamer om iets van ruimte voor zichzelf te creeren. Zo'n programma is natuurlijk bedoeld om afgrijzen op te wekken en een gevoel van: Zo erg is het bij mij gelukkig niet. Dat deed het ook wel, maar ik had ook wel veel begrip voor het ontstaan van zo'n situatie. Een huishouden runnen is niet makkelijk. De principes die eraan ten grondslag liggen zijn ingewikkeld en spreken elkaar soms tegen. Zoals: spaarzaamheid versus opruimen. Ik wil geen dingen weggooien die ik later nog gebruiken kan. Maar ik wil ook geen vol huis. Te weinig dingen hebben is onhandig, dan heb je geen schone theedoeken als je ze nodig hebt. Te veel dingen hebben zorgt ervoor dat je het linnengoed niet meer overzichtelijk kunt opruimen en dus nooit een theedoek bij de hand hebt. Een andere reden waarom een huis kan volgroeien, is dat het gewoon leuker is iets nieuws te kopen dan om iets ouds weg te doen. Een goed boek over deze problemen is 'Het gezin als onderneming' van Mariangeles Nogueras . Maar alleen er over lezen helpt niet natuurlijk. Je moet er ook wat mee doen. Dus het afgelopen weekend hebben we weer ons best gedaan ruimte te maken voor een nieuwe lente. Van 5 naar 3 vuilniszakken oude kinderkleren op de vliering. Oud matras en bedspiralen weg. Ik word soms wel een beetje moedeloos van de hoeveelheid werk. Ik zit vol met ideeen over hoe ik van de zolderkast een kinderspeelhoek wil maken, ik wil de slaapkamer nog verder inrichten, de tuin moet ook weer zomer-speel-klaar gemaakt worden.... Ik ben er inmiddels wel achter dat alles in fases gaat en dat je met elk stapje blij moet zijn, en niet moet wachten tot het eindresultaat wordt bereikt. Als er al een eindresultaat is, natuurlijk, want een huis is eigenlijk, net als een stad, altijd in ontwikkeling.

Saturday, March 18, 2006

Weer buik

Vrijdag weer naar de huisarts. Huisarts nr. 3 dit keer. Met hypothese nr. 3. Volgens hem is het mijn dikke darm. Daar drukte hij op, en dat deed pijn. Dus nu heb ik poeders om de dikke darm te stimuleren. Ben er beetje ambivalent over. Zijn hypothese klinkt onschuldig, dus ik geloof er graag in. Maar het verklaart niet het hele verhaal. Voorlopig maar even aankijken.

Thursday, March 16, 2006

Lente?!

Gisteren was een rare dag. Ik had me eigenlijk voorbereid op een rotdag. Ik moest naar het ziekenhuis voor een echo van mijn buik. De forse zwelling die de huisarts geconstateerd had, moest onderzocht. Ik had me er behoordlijk veel zorgen over gemaakt, mede nav verhalen op internet over cystes ter grootte van een voetbal. Ik was er op zijn minst van overtuigd dat er 'iets' weggehaald zou moeten worden. Maar de echo toonde niets.... Alles gezond en normaal. De gyneacoloog voelde ook niets... Volgens hem had de huisarts mijn eierstok voor een zwelling aangezien. Hij kon in ieder geval niets abnormaals vinden in zijn vakgebied. Nou, dat was een enorme opluchting om die enorme cyste zo te laten verdwijnen! Maar goed, het verklaart mijn buikpijn nog niet natuurlijk, dus door maar weer naar huisarts en wellicht internist. Maar op het moment heb ik in ieder geval geen hypothesen om me zorgen over te maken, en dat is wel rustig.
Na het ziekenhuis kwam Renate lunchen. Dat was erg gezellig. Ze ging mee Robin ophalen en we konden even samen het Moeders op het Schoolplein gevoel bespreken. Verder heeft ze met Robin een strijkkralen-neushoorn gemaakt, wat Robin natuurlijk ook poepgezellig vond. Het was ook prachtig weer, je kon de zon weer een beetje voelen schijnen. Er leek toch wel weer hoop op lente. 's Middags kwam Basten spelen met Robin. Dat ging heel goed, ze waren allebei heel goeiig.
Daarna naar de OpenBC netwerkmeeting met Dirk. Het zijn in weze natuurlijk vrij vreselijke meetings met vervelende padjepeeers, en nuffige netwerktantes, maar ach, als je daar doorheen kijkt, is het gewoon praten met mensen over waar ze mee bezig zijn, en dat is toch wel leuk. Het was gezellig met Dirk, en ik was zonder hem waarschijnlijk ook niet gegaan, maar als je echt voor zo'n meeting wil gaan, moet je eigenlijk alleen. Maar zo konden we er even aan ruiken, voor het te serieus te nemen. Als je een product aan te prijzen hebt, zijn het wel nuttige meetings, denk ik.
Dirk bleef eten en dat was allemaal ook heel gezellig.
Dus de klote-dag in spe, werd een topdag!

Friday, March 10, 2006

Buik

Gisteren weer naar de dokter geweest voor die buikpijn. Bloedonderzoek heeft uitgewezen dat het waarschijnlijk geen ontsteking is geweest. De dokter voelde een zwelling in mijn rechtereierstok. Daar wordt komende woensdag een echo van gemaakt. Ik had het al een beetje verwacht. De buikpijn was niet helemaal weg na de antibiotica, dus het leek me al geen ontsteking. Andere mogelijkheid was een cyste volgens dokter Google. Vervelend. Zie op tegen onderzoekjes en wellicht operatie om de cyste te verwijderen. Nou ja, komende woensdag weten we meer.

Sunday, March 05, 2006

Werk

Portal is wel echt hot op het moment. Ik wou dat ik meer uur in de week te verkopen had. Rijswijk zit te azen op een dag in de week meer, LVNL zit nog steeds op 1 dag in de week, het project met Gert-Jan gaat op een gegeven moment lopen, en nu nog weer een project met Quobell. Gelukkig wordt Johan ook meer Portal specialist, en kan hij wat van me overnemen hier en daar. Ach nou ja, zo is er altijd wat te klagen, is er niet te weinig werk, dan wel teveel. Ik leer veel in ieder geval en geniet er ook van. Ik probeer niet teveel te stressen van het passen en meten met alle activiteiten in de dag, en dat lukt de laatste tijd wonderwel.

Monday, February 27, 2006

iPod nano

Ik heb een iPod nano gewonnen! Bij de chips. Ik was wel op de hoogte van de actie, maar het interesseerde me niet zo. Heb zowiezo niet zoveel met die iPod hype. Ik heb ook nooit echt veel met walkmans ofzo gehad. Maar goed, vrijdag was ik ziekig thuis en ik had nog zo'n kaartje liggen en tja, dan voer je dat eens in. Een half uur later kreeg ik een mail dat ik gewonnen had. Ik geloofde het niet, ik dacht, jaja, dan blijkt dat niet de iPod te zijn, maar een handdoek met Smiths erop ofzo. Maar op de site kon ik niks vinden over andere prijzen. In de email stond: Je wordt morgen teruggebeld voor 12 uur 's middags. Zaterdag was ik dus aan mijn telefoon vastgeplakt, maar niks. Ik had het dus al weer een beetje opgegeven. Maar vanochtend (eerstvolgende werkdag dus) belden ze. Wel cool! Ik word vast nog een hele grote iPod fan. Ik verheug me wel op treinritjes met allerlei leuke podcasts of audiobooks.

Sunday, February 26, 2006

Ontsteking

Gisteren heerlijk X-puls avondje. Gaaf en shocking hoe weinig iedereen eigenlijk veranderd. Groepsdynamiek was ook geheel als vanouds. De avond deel II was wat minder gaaf. Toen ik bij Henk weg fietste kreeg ik nogal buikpijn. Geen maag-of darmpijn, maar meer baarmoeder-pijn achtig. Ik dacht, ach het zal zo wel over zijn, en fietste door. Maar het werd steeds erger. Als een soort weeen, maar dan zonder het cyclische karakter daarvan. Ik voelde me fietstend in de donkere nacht, erg met de kwetsbaarheid van mijn bestaan geconfronteerd. Thuis gekomen schrok Johan zich dood natuurlijk, hij wilde meteen 112 bellen. Dat werd de huisartsenpost. Wat een vreselijke toestand is dat, zeg. Alles ingesteld op agressieve patienten. Je wordt door een soort sluis naar binnen gelaten. Overal beveiligende stangen en deuren. De arts daarentegen wekte juist agressie op door nauwelijks te communiceren. Ze riep dat ik moest plassen voor een zwangerschapstest, en of ik dat tegelijk met het opnemen van mijn temperatuur kon. Dat leek me iets teveel acrobatiek voor mijn conditie, dubbelgevouwen van de pijn. Na dit alles typte ze schermen vol, maar het enige wat ze tegen mij zei was: Ik denk, ontsteking van het kleine bekken. Het leek wel alsof we aangifte aan het doen ergens van in een Oost-Europees land. We kregen antibiotica mee. Die slik ik nu gecombineerd met ibuprofen tegen de pijn. Morgen maar eens zien wat mijn huisarts ervan zegt.

Friday, February 24, 2006

Acupunctuur

Er staat deze week een artikel over acupunctuur in de Intermediair. Mooie quote erin: 'De grootste prestatie van acupuncturisten is dat zij zoveel plekken op het menselijk lichaam hebben ontdekt waarin je kennelijk veilig naalden kunt steken.' van Cees Renckens de voorzitter van de Vereniging tegen Kwakzalverij. In Duitsland is een enorm grootschalig onderzoek (10.000 artsen, 500.000 patienten) gedaan, om te kijken of acupunctuur als pijnbestrijding vergoed zou moeten worden. Uitkomst daarvan: het werkt, maar het maakt niets uit op welke plek je de naalden in steekt. Nou, dat is ook prachtig, heeft die mooie westerse wetenschap die eeuwenoude techniek in 1 klap ontzettend vooruit geholpen. Verder is er op PET-scans te zien dat kleine prikkelingen (met naalden of elektrische stimulatie) tot verminderde activiteit leidt in de hersengebieden die de waarneming van pijn regelen. Meridianen/energiebanen-theorieen overboord dus, en op zoek naar de neurotransmitters die dit veroorzaken!

Thursday, February 23, 2006

Verslaving

Om de haverklap verschijnen er berichtjes in de krant over verslavingen. Drugs verslaving, sex-verslaving, internet-verslaving, sms-verslaving. Zou het niet zo zijn dat verslaving eigenlijk een menselijk basis-mechanisme van gedrag is, ipv een ziekte? Bijna iedereen is toch wel ergens aan verslaafd? Misschien is het meer een kwestie van de keuze van je verslavingen in goede banen leiden ipv verslaving proberen te voorkomen. Ikzelf ben drop-verslaafd en internet/email verslaafd. Daar valt mee te leven.

Sunday, February 19, 2006

Meisjes zijn stom

Afgelopen vrijdag vierde R's school carnaval. Mooi verklede kleuters in haar klas. Een Zorro, een clown, een piraat, een heks, en vooral heeeel veel prinsessen. En wat was R? Cowboy. Ze vond het zo'n succes dat het cowboypak het hele weekend niet uit mocht. Ze wil nu (na piloot, ijsjesverkoper en astronaut) cowboy worden en vroeg zich gisteravond af, of cowboys ook eens wel roze Snoopy pyama's aan hebben.
Verder kwam ze thuis met de mededeling dat meisjes stom zijn. J reageerde onmiddelijk dat hij meisjes juist erg leuk vond. Later heb ik het er nog wel even met R over gehad dat ik zulke opmerkingen een beetje raar vind, want dat alle mensen verschillend zijn en dat het daarbij niet zo heel veel uitmaakt of iemand een jongen of een meisje is. Moet dat nou, ophef maken tegen zo'n onschuldige opmerking? Ja, ik vind toch van wel. Ik heb geen zin in dat sexistische gedoe, welke kant dan ook op.
Maar goed, het sexisme viert wel hoogtij op de basisschool. Alle meisjes zijn roze, en lopen in jurkjes of rokjes. Ik heb daar zelf moeite mee, kan het niet over mijn hart verkrijgen R op te tuigen als roze schaap. En probeer maar eens leuke meisjeskleren te vinden die niet roze zijn! Dus heeft ze kleren aan, die ik uniseks vind, maar anderen waarschijnlijk jongenskleren vinden. Dus vindt ze ook voornamelijk aansluiting bij jongens. En dat voelt voor mij ook weer niet goed.
Het doet me zoveel denken aan mezelf vroeger. Ik had vroeger ook een best vriendje, en geen aansluiting bij de meisjes in mijn klas. Ik werd 'jongen met 2 erwtjes op een plankje' genoemd, wat ik overigens als geuzennaam zag. Maar ik voelde me wel altijd anders, ik hoorde er niet helemaal bij. En ik heb heel lang issues gehad met het me vrouwelijk voelen. Ergens wil ik R dat besparen. Wil ik dat zij er wel helemaal bij hoort. Ik zie ook wel dat ik het te persoonlijk opneem. Dat ik meer vertrouwen moet hebben in R, dat zij haar eigen boontjes op dat gebied wel kan doppen, en ook moet doppen. Laatst werd er in een tv-programma over opvoeden gezegd, dat een veel gemaakte fout van ouders is dat ze hun kinderen gelukkig willen maken. Maar dat dat niet kan. Dat kinderen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. Dat vond ik wel een mooie opmerking, maar niet altijd even makkelijk in de praktijk te brengen.

Wednesday, February 15, 2006

Hulp

Gisteren is er iemand komen praten over onze vacature voor een hulp in de huishouding. God, wat zijn dat lastige gesprekken. Ik doe veel te gezellig, probeer haar teveel op haar gemak te stellen. J probeert tegenwicht te geven door kritisch te zijn, wat door het contrast in mijn ogen veel te hard aan komt. Poehpoeh.
Het leek mij een hartstikke goed en leuk mens trouwens. Wat wel droevig was, was dat ze het feit dat ze Marokkaanse was probeerde te verdoezelen. Toen ik vroeg wat haar afkomst was, zei ze dat ze half Spaanse was. Dat was ook zo, maar ze was ook half Marokkaans en in Marokko opgegroeid, dat kwam er pas bij doorvragen uit. Verder distantieerde ze zich nadrukkelijk van Marokkaanse Berbers, en zei dat zij 'modern' was. Het was droevig dat ze het idee had dat dat nodig was. Droevig voor onze hele maatschappij eigenlijk.

Monday, February 13, 2006

Weest Optimistisch!

Heerlijk Weert-weekend achter de rug! Goed gezelschap, lieve, gezellige, bijzondere mensen waar ik me bij thuis voel. Niet te druk, zodat ik niet voortdurend hoefde te redderen. Kindjes waren gezellig en lief. En mijn verjaardag een beetje gevierd, en hele leuke kadootjes gekregen. Van Johan een Teasmade: een 50 jaar oude wekker die je met een vers kopje thee wakker maakt. Helemaal geweldig. De wekkerbuzzer is alleen behoorlijk indrukwekkend merkten we vanmorgen.
Ook mooie discussies in Weert gevoerd, die toch wel een hoop van mijn kernwaarheden raakten. Ik heb me ook niet ingehouden, wat ik vaak doe in discussies, maar heb voor mijn mening gevochten, terwijl ik toch niet het idee had dat de discussie op enig moment venijnig werden.

Vandaag echter overvallen door een soort doodsangst, ingegeven door het boek 'De Verdronkene' van Margriet de Moor. Pagina's lang worden de laatste uren van een vrouw die verdrinkt in de watersnood van 1953 beschreven. Nogal benauwend, en ook alle dagelijkse problemen en keuzes relativerend. Memento Mori, Carpe Diem en Pantha Rei gevoelens, allemaal in een.

On the bright side: Weest Optimistisch! Een initiatief van een aantal mensen om aandacht te vragen voor positieve ontwikkelingen ipv de sombere houding van de media in het algemeen. Heel goed! Ben ik erg voor.

Monday, February 06, 2006

Nog meer vrijheid

De AEL heeft antisemitische spotprenten op zijn site geplaatst. Hitler met Anne Frank in bed, en iets over het in twijfel trekken van de Holocaust. Met als commentaar dat als we toch vinden dat alles moet kunnen, dit toch ook moet kunnen. Goeie zet vind ik zelf. Meneer Naftaniel van het CIDI heeft prompt een rechtszaak aangespannen. Op zich ok, maar zijn commentaar laat zien dat hij, net als een groep moslims, 2 zaken door elkaar haalt. Hij zei iets van: dat de frustratie van de moslims niet botgevierd hoeft te worden op de joden.
Bij al commotie rond die spotprenten lopen 2 dingen door elkaar. Het kwetsen en het recht te mogen kwetsen met woorden. Ik denk dat een grote groep moslims denkt dat het belangrijkste van de spotprenten voor ons is, dat Mohammed te kakken wordt gezet. Terwijl het daar volgens mij niet om gaat. Het gaat erom dat je Mohammed te kakken mag zetten, niet om Mohammed an sich. Zo ook met de 'anti-semitische' grappen. Ze zijn niet geplaatst met de intentie om joden te kwetsen, maar omdat men vindt dat men dat moet kunnen zeggen.

Ik ben benieuwd naar de uitspraak van de rechter. Ik vind het heel terecht om de spotprenten met Mohammed en het beeld van Anne Frank met Hitler in bed op 1 lijn te plaatsen. Het gaat om het zelfde soort culturele taboes.

En verder is er een Jordanese held, die ook in zijn krant de Mohammed spotprenten geplaatst heeft. Hij vond dat men toch moest weten waartegen men protesteerde. Hij is ontslagen en nu ook gearresteerd.

Friday, February 03, 2006

Vrijheid van meningsuiting

Nou, de Deense spotprenten hebben de Everard Meijsterlaan ook bereikt hoor! Vanavond 3 kwartier zitten discusieren met Johan. Zijn punt was dat de reactie op de spotprenten achterlijk was en dat men er aan moest wennen. Daar ben ik het mee eens. Maar wat ik nogal naar vind aan de situatie is dat de wereld gepolariseerd wordt. De Moslims tegen de Westerse Vrijheid van Meningsuitingfanaten. En dat als je blijft hangen in het zien van die twee groepen, dat je dan wel eens oorlog zou kunnen krijgen.
Ik vind ook dat de spotprenten moeten kunnen, ik vind ook niet dat iemand er zijn excuses voor moet aanbieden. Ik vind ook dat kranten moeten hameren op het recht van vrijheid van meningsuiting door de prenten keer op keer te publiceren.
Maar. Wat als het nu om antisemitische cartoons ging? Zouden we dan ook zo hoog in onze Vrijheid van Meningsuiting Boom zitten? Dat zou de zaken wel interessant maken, als een krant dat aandurfde, om al de westerse taboe's er ook even bij te zetten.
Wat ik bedoel is dat onze zogenaamd heilige principe van Vrijheid van Meningsuiting helemaal niet zo ongecompliceerd is als nu wordt voorgedaan. Daar zitten wel degelijk allerlei nuances aan, en moslims hebben het recht om ons daarop aan te spreken. Waarom vinden we eigenlijk dat die spotprenten over Mohammed wel moeten kunnen, en antisemitische prenten niet? Waarom is bijvoorbeeld beledigen van het koningshuis wel een uitzondering op de regel?
En wat ik een beetje voel in de reacties uit de moslimwereld worden de spotprenten ook vooral gezien als provocatie. Wij westerlingen weten tenslotte toch wel dat dat als kwetsend wordt ervaren. Dus nog even afgezien van of de inhoud kan of niet, waarom houden we opzettelijk geen rekening met die gevoelens? Alleen maar omdat het 'moet kunnen'. Dat klinkt toch een beetje als een soort oorlogsverklaring van onze kant. De zaak behoeft toch wat meer uitleg van waarom dat principe dan zo belangrijk voor ons is. Uitleg over hoe ook het beledigen van god bij ons lange tijd taboe was. Hoe we daarvan af zijn gekomen. Dat het niet gaat om het proberen te beledigen van moslims. Etc. etc.

Maar ik hou mijn hart vast, want ik ben bang dat ik die genuanceerdere discussies niet te zien ga krijgen. Maar wel veel boze mensen, die niet meer luisteren, en vooral vinden dat ze zelf heel erg gelijk hebben...

Wednesday, February 01, 2006

Ode aan marktplaats

Zaterdag een kast gekocht via Marktplaats. Vierdeurs, 2 meter breed, lichtbruin vineer, beetje rond aan de zijkanten. Ik vind hem eigenlijk erg leuk. 80 euro!! Tien keer zo leuk en tien keer zo goed koop als een opbergoplossing van Ikea. Hij was van een mevrouw die naar een verzorgingstehuis moest. Droevige boel, zei Johan. Maar weet je wat die mevrouw vroeger kreeg? Een vervelende opkoper met een sigaar en een vettige pet over de vloer, die dan een beetje misprijzend overal naar keek en riep, nou, vooruit ik neem de hele inboedel mee, en je krijgt er 50 euro voor. En daar moest ze dan blij mee zijn, want hij had haar van een probleem afgeholpen.
Marktplaats is zo mooi omdat het echt een nieuwe dimensie aan de tweedehands markt heeft gegeven. Ik ga niet zaterdagenlang tweedehands zaakjes afstruinen naar zo'n kast. Het zou ook lang duren voordat ik er zo een tegen kwam. Er zijn maar een beperkt aantal tweedehands zaken in Utrecht. En nu is die kast van die mevrouw in Den Haag meer waard geworden doordat ik rechtstreeks contact met haar heb. Andersom zijn nieuwe Ikeameubels in mijn ogen minder waard geworden, omdat je ze vrij gemakkelijk en nog vrij nieuw op Marktplaats kunt kopen, tegen een fractie van de prijs. Ikea was mijn adres voor makkelijke, snelle en redelijk goedkope oplossingen. Met als nadeel dat je zo een heel Ikea-huis bij elkaar spaart. Maar nu is tweedehands (Ikea of liever anders) van Marktplaats een goed alternatief.
Ik vind het ook erg leuk om dingen te verkopen via Marktplaats. Dat is zo langzamerhand al een hele lijst:
- babyrugzak
- box
- borstkolf
- fietsstoeltje
- platenspeler
- romertopf
- boeken
Dat is leuk omdat je er (wat) geld voor krijgt. Maar ook omdat de spullen terecht komen bij iemand die ze wil hebben, en waar ze een volgend leven tegemoet gaan. Dat is duurzaam. Voor ons is er geen nieuwe kast gebouwd, wij kunnen nog even met deze.

Tuesday, January 31, 2006

Waterbed

Zo, vannacht eerste nacht op het waterbed geslapen. Jaja, we hebben er toch een aangeschaft. Ik was nog eens bij de dokter geweest, zo van, en wat nu verder. Hij gaf aan dat er eigenlijk niet zoveel te doen viel, behalve houdingtherapietjes, e.d. Hij gaf me een verwijzing voor Caesartherapie mee. Ik zag zo op tegen weer ergens heen 1 keer per week en oefeningen thuis, dat ik dacht, ok, als het dan toch pappen en nathouden is, dan ga ik het wel op mijn eigen manier proberen. Dus toch maar kijken of een waterbed verlichting brengt. En vannacht dus de eerste nacht. Het was heerlijk! Nauwelijks rugpijn! Ik kon het vannacht en vanochtend haast niet geloven. Ik heb zelfs gedroomd dat ik moest bevallen van een derde kind in het waterbed, en dat het geheel pijnloos was. (Het was een jongetje en we noemden hem Daniel, om de een of andere reden) Vanochtend was het ook raar. Normaal strompel ik kromgebogen naar de douche om daar het warme water wat verlichting te laten geven. Nu had ik meteen veel meer bewegingsvrijheid. Het is niet helemaal over, maar wie weet, misschien wordt het nog wel weer beter!

Sunday, January 29, 2006

Watergewenning

Net met Robin en Elsbeth en Sam naar het zwembad geweest. Robin was helemaal hyperdepieper: naar het zwembad! en dan ook nog met Sam! Voor Sam was het de eerste keer in het zwembad, dus dat was wel spannend voor hem, maar Robin's enthousiasme werkte gelukkig aanstekelijk. Robin was na een half uurtje helemaal op van het gehyper en kon alleen nog maar boos zijn en niks willen. Ik werd even streng en bijna boos, en toen klaarde ze gelukkig nog weer wat op. Robin komt met Sam vaak in een stemming van 'Alles kan, Sam en ik bepalen wat er gebeurt en ik heb helemaal niks meer te maken met mamma'. Daar draait ze dan een beetje van door, want het is eigenlijk helemaal niet zo leuk om zoveel verantwoordelijkheid zelf te hebben, dus dan moet ik de teugels een beetje aanhalen en dan wordt het weer gezellig.

Nu zijn ze beneden een hut aan het bouwen van kussens en doeken. Ik kom even bij met een kopje koffie, want het is altijd wel een heel gedoe dat zwembad.

Saturday, January 28, 2006

Reflexen

Ik merk dat ik een beetje lam geslagen word af en toe door de gedachte dat mijn gedrag slechts een optelsom van reflexen is, en niet aangestuurd wordt door mijn gedachten. Ik vond het eerst wel een relatieverende gedachte, zo van, gelukkig, ik hoef niet alles helemaal te plannen, ik kan het wel zo'n beetje overlaten aan mijn reflexen, die doen het allemaal wel. Maar ja, het is toch lastig om daar je leven op te laten drijven. Waarom dan je bed uit komen? Waarom dan bedenken wat goed of leuk voor je is?

Ik ga het dus maar weer een beetje vergeten. Ik kan het bovendien niet goed genoeg plaatsen. Het idee dat mijn gedachten mijn acties te bepalen is te sterk verankerd.

Wednesday, January 18, 2006

Idealen

Ik ben vanaf vandaag voorlopig geen vegetarier meer. Het voelde niet goed meer. Ik heb de laatste tijd zoveel zin in vlees. Ik at af en toe restjes van de borden van de kinderen na het eten. En ik bleef mezelf wel vegetarier noemen. Ik moet nu maar eerst weer eens een tijdje vleeseter zijn en dan eventueel mijn gevoel voor het vegetarierschap hervinden.

Tuesday, January 17, 2006

Vrije wil of optelsom van reflexen

Hoorde vanochtend een stukje op de radio over 'vrije wil'. Volgens Victor Lamme, hoogleraar cognitieve neurowetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, is het brein van de mens niets meer dan een verzameling reflexen. De mens verschilt niet wezenlijk van een kikker. Als een kikker naar een vlieg hapt is dat een reflex, geen bewuste daad. Bij een mens is het een ingewikkelder optelsom van reflexen die het gedrag bepaalt, maar in ieder geval zijn de bijbehorende zogenaamde 'bewuste gedachten' fictie. Was leuk stukje. Ik vat het idee nog niet helemaal, kan het niet helemaal mappen met mijn zelfbeeld, maar het spreekt me wel aan. Het eindigde ermee dat de interviewer vroeg of dat idee van 'bewuste keuzes' dan niet in ieder geval een fijne of noodzakelijke fictie was om in te geloven. Victor Lamme antwoordde dat hij het wel een bevrijdend idee vond een optelsom van reflexen te zijn. Vond ik grappig, en toen ook wel bevrijdend.

Sunday, January 15, 2006

Boeken verkoop (4)

Het loopt toch niet zo geweldig met de boekenverkoop via Amazon.de als ik had gehoopt. Ik heb nog steeds maar 1 boek verkocht. De prijzen waartegen je kan aanbieden zijn aantrekkelijk, maar als niemand je boek wil kopen...
Ik heb nieuwe waardering gekregen voor Marktplaats. Begin december had ik daar bij wijze van proef 1 boek opgezet: Walking in Spain, een verouderde reisgids. Een behoorlijk kansloos boek, dacht ik. Ik hoorde er ook weken niks van en dacht de advertentie eigenlijk al wel te kunnen verwijderen, maar nu heb ik het toch verkocht. Geen wereldprijs, 3 euro, maar goed. Mijn ervaring met Marktplaats is toch altijd weer verbazend goed. Eigenlijk heb ik alles wat ik er ooit op heb gezet, uiteindelijk ook verkocht. Ik heb er nu zo'n 35 boeken opgezet voor prijzen van 0,50 tot 5 euro, maar eens kijken wat het doet.

Thursday, January 12, 2006

Toy Story

J en ik zijn de afgelopen weken bezig geweest met een enorm renovatieproject: het Opruimen van het Speelgoed. De speelgoedberg was langzaam maar zeker ons huis aan het overnemen. J had 2 maanden geleden al eens 2 vuilniszakken vol gegooid en naar zolder gebracht. R heeft er niets van gemerkt. Nooit ook maar naar iets gevraagd wat verdwenen was. Dat komt ook doordat het ging om zoveel speelgoed dat het ongeordend in een hoek lag en in de box, toen die nog in onze kamer stond. Daardoor konden de kinderen ook niet zien wat er eigenlijk aan speelgoed was.
Nu is dus alles anders. Basisprincipe is: wat kinderen niet zien, daar spelen ze niet mee.
We hebben er een hoop troep uitgefilterd. Verder is er wat naar boven gegaan. Grote dingen als het hobbelpaard en het poppenbedje. En de rest gesorteerd, kleine plastic beestjes bij elkaar, autootjes bij elkaar, duplo bij elkaar. En alles zo toegankelijk mogelijk opgesteld. De duplo zit gesorteerd in een paar grote open manden in de kamer. Daar wordt ineens veel meer mee gespeeld. De knutselspullen zitten nu in doorzichtige plastic dozen in de kast. Als R met de strijkkralen wil spelen, kan ze die doos zelf pakken en op tafel zetten. Als ze ermee klaar is, ruimt ze hem op en gaat iets anders pakken. Nu hebben ze op hun kamer allebei nog een rode kist waar allerlei eigen ondefineerbare troepjes in kunnen. Die kunnen ze dan af en toe daar omkeren.

Monday, January 09, 2006

Ware Liefde

Laatst had ik het met de jaarclub over internet dating. Dat je dan lijstjes van voorkeuren maakt en dat dat gematched wordt. Lijkt mij een lastige manier van selectie. Met Johan zit ik te proberen een lijstje op te stellen waardoor we met elkaar gematched zouden worden. Nou, ik ben blij dat we elkaar in de pre-lijstjes fase hebben ontmoet, toen we nog redelijk blanco en flexibel waren, anders was het misschien nooit wat geworden. Misschien zou Johan zichzelf als autoliefhebber omschrijven waar ik dan op af zou knappen. Of ik mezelf als boekenwurm, wat Johan niet bij hem zou vinden passen. Maar 15 jaar geleden had niemand een auto, dus was Johan's autopassie niet zo duidelijk aanwezig. En ik nam om te beginnen aan dat iedereen die studeerde ook las. Toen het me wel duidelijk werd dat Johan niet zo'n lezer was, ben ik daar gelukkig overheen gestapt. Ik vind het nu leuk om Johan te horen over auto's en (heel) af en toe Top Gear met hem te kijken. Hij vindt het leuk als ik hem vertel wat voor boeken ik gelezen heb en ik vind dat ontzettend leuk om te vertellen. Natuurlijk moet je bij elkaar passen, maar de selectiecriteria zijn wat moeilijker te vangen dan het hebben van gezamelijke interessen, volgens mij. Johan en ik komen wel erg overeen in de manier waarop we dingen benaderen. We zijn allebei erg op de ratio gericht, proberen een wetenschappelijke benadering te hebben bij het weerleggen van theorietjes. Verder kunnen we erg genieten van kleine dingen, hebben geen 'groots en meeslepend leven' nodig. Allebei misschien een beetje in onszelf gekeerd, waardoor we elkaar vrij laten.

Kalende computernerd, gek van auto's, zoekt meisje om hem over boeken te vertellen.

Rabiate feministe met krom ruggetje zoekt lieve man met brede schouders, die het toch niet erg vind om af en toe in de schaduw te gaan staan.

Ach, ik weet het ook niet. Ik ben in ieder geval erg blij dat Johan en ik elkaar gevonden hebben. En dat we al zoveel meegemaakt hebben samen en zoveel gegroeid of vergroeid zijn met elkaar. Nog afgezien van al het geluk dat die geweldig lieve kindjes brengen, die boven liggen te slapen.

Friday, January 06, 2006

beeh

K heeft een knuffeltje ontdekt die hij lief vindt. Ik probeerde hem al een tijd richting een olifant te sturen, die ik erg zelf leuk vind, maar dat was niks. Die werd geduld, en vaak zelfs dat niet, en geergerd weggeduwd. Eigenlijk vertoonde hij niet veel interesse voor wat voor knuffel dan ook. Maar een paar dagen geleden haalde ik hem 's morgens uit zijn bedje en riep hij 'beeh, beeh' terwijl hij in zijn bedje wees. Ik zag niet precies wat hij bedoelde, dus ik tilde hem erboven en hij viste prompt een klein beertje op. Terug op de aankleedtafel zat hij er liefdevol naar te kijken. 'Beeh'. Toen drukte hij het beertje met de neus tegen zijn mond en keek dan vrolijk naar mij. Hij was het beertje kusjes aan het geven. Ik moest er ook aan geloven. Het inmiddels beetje nattige neusje werd tegen mijn mond gedrukt terwijl K smakgeluidjes maakte. We moesten er allebei om lachen. Later toen R erbij was met aankleden, riep K de hele tijd: Taatoe, taatoe, taatoe. Volgens R was dat de naam van het beertje, die dus in ieder geval door R nu consequent met Taatoe wordt aangesproken. Taatoe kon meteen wat nuttige knuffelbeest-taken op zich nemen, want K is sinds woensdag naar de IJsberen-groep (kindjes van 1,5 tot 4 jaar) op de creche. Spannende overgang, hij doet het goed, en Taatoe de Beeh mag mee.

Sunday, January 01, 2006

Leve de Toekomst!

Ik had een beetje moeite om in de Nieuw-Jaar-Nieuw-Begin-Alles-wordt-Anders-Alles-wordt-Beter stemming te komen dit jaar. Heb ook nog geen goede voornemens kunnen bedenken. Ik weet niet wat het is. Ik had zo het gevoel, van, ja, nou en, een nieuw jaar? Het is gewoon maar weer een dag, morgen weer een, en zo gaan we nog een tijdje door. Maar twee nieuwsitems stemmen me wel weer wat positiever en maakten me zelfs enthousiast over de toekomst! Het ene was een stuk in de Tros nieuwsshow gisteren. Het ging over zonne-energie. Jan Terlouw vertelde over technieken om in de woestijn zonne-energie te oogsten. Daarmee kan zonder enige vervuiling met een lap grond ter grootte van Frankrijk de hele energie-voorziening van de wereld opgewekt worden! De technieken zijn er al, worden zelfs al gebruikt, het is voornamelijk een kwestie van schaalgrootte en de enorme investeringen die daarvoor nodig zijn. Er zaten natuurlijk haken en ogen aan, bedrijven als Shell melken liever eerst het olie-koetje helemaal uit, en tegen die tijd hebben we een enorm CO2 probleem, maar goed, ik was enorm blij met het feit dat er een volkomen schoon alternatief is! Hier een site erover: http://www.gezen.nl/. Ik ben inmiddels donateur geworden.
Het tweede was een stuk in de wetenschapsbijlage van de NRC. Het ging over FabLabs. Een FabLab (ontwikkeld door MIT) bestaat uit 4 machines ongeveer ter grootte van een printer. Het zijn een metaalbrander, een laserbrander, die 2 en 3 dimensionaal hout, kurk, leer en karton snijdt, een snijder voor metaalfolie, en een machine die printplaatjes maakt. Het geheel wordt aangestuurd door software, waardoor je er (bijna) alles mee kan maken, wat je kunt bedenken! Ongelofelijk! Wat een implicaties heeft dat! Er werd in het artikel ook gesproken van de volgende revolutie (na de digitale), die dit teweeg zal brengen. Ik wil onmiddelijk een FabLab! Elke school zou er 1 moeten hebben! Het zou zo ongelofelijk leerzaam zijn! Kinderen spelen veel met geproduceerd speelgoed, dat uit de winkel komt. Het is een hele nuttige en belangrijke stap om te zien, dat die producten niet zomaar te voorschijn getoverd zijn, maar dat die bedacht zijn, uit onderdelen bestaan, die in elkaar gezet zijn. En dat je dat ook zelf zou kunnen doen! Sinds de industriele revolutie is de wereld zo specialistisch geworden dat we van een hoop dingen denken: 'Kan me niet schelen hoe het werkt, ik gebruik het en dat is genoeg!'. Als iets kapot is, baal je ervan en gooi je het weg, of laat je een dure specialist komen om ernaar te kijken. Terwijl de onderliggende mechanismen vaak zo eenvoudig zijn. En als je al die producten wel begreep, zou je ze zelf kunnen fixen, of zelfs kunnen verbeteren. Het zou de mens weer minder een onderworpen massadier maken, maar weer meer een autonoom wezen. Leve de FabLab! Leve het Leven! Leve de Toekomst!