Ontsteking

Gisteren heerlijk X-puls avondje. Gaaf en shocking hoe weinig iedereen eigenlijk veranderd. Groepsdynamiek was ook geheel als vanouds. De avond deel II was wat minder gaaf. Toen ik bij Henk weg fietste kreeg ik nogal buikpijn. Geen maag-of darmpijn, maar meer baarmoeder-pijn achtig. Ik dacht, ach het zal zo wel over zijn, en fietste door. Maar het werd steeds erger. Als een soort weeen, maar dan zonder het cyclische karakter daarvan. Ik voelde me fietstend in de donkere nacht, erg met de kwetsbaarheid van mijn bestaan geconfronteerd. Thuis gekomen schrok Johan zich dood natuurlijk, hij wilde meteen 112 bellen. Dat werd de huisartsenpost. Wat een vreselijke toestand is dat, zeg. Alles ingesteld op agressieve patienten. Je wordt door een soort sluis naar binnen gelaten. Overal beveiligende stangen en deuren. De arts daarentegen wekte juist agressie op door nauwelijks te communiceren. Ze riep dat ik moest plassen voor een zwangerschapstest, en of ik dat tegelijk met het opnemen van mijn temperatuur kon. Dat leek me iets teveel acrobatiek voor mijn conditie, dubbelgevouwen van de pijn. Na dit alles typte ze schermen vol, maar het enige wat ze tegen mij zei was: Ik denk, ontsteking van het kleine bekken. Het leek wel alsof we aangifte aan het doen ergens van in een Oost-Europees land. We kregen antibiotica mee. Die slik ik nu gecombineerd met ibuprofen tegen de pijn. Morgen maar eens zien wat mijn huisarts ervan zegt.