Meisjes zijn stom

Afgelopen vrijdag vierde R's school carnaval. Mooi verklede kleuters in haar klas. Een Zorro, een clown, een piraat, een heks, en vooral heeeel veel prinsessen. En wat was R? Cowboy. Ze vond het zo'n succes dat het cowboypak het hele weekend niet uit mocht. Ze wil nu (na piloot, ijsjesverkoper en astronaut) cowboy worden en vroeg zich gisteravond af, of cowboys ook eens wel roze Snoopy pyama's aan hebben.
Verder kwam ze thuis met de mededeling dat meisjes stom zijn. J reageerde onmiddelijk dat hij meisjes juist erg leuk vond. Later heb ik het er nog wel even met R over gehad dat ik zulke opmerkingen een beetje raar vind, want dat alle mensen verschillend zijn en dat het daarbij niet zo heel veel uitmaakt of iemand een jongen of een meisje is. Moet dat nou, ophef maken tegen zo'n onschuldige opmerking? Ja, ik vind toch van wel. Ik heb geen zin in dat sexistische gedoe, welke kant dan ook op.
Maar goed, het sexisme viert wel hoogtij op de basisschool. Alle meisjes zijn roze, en lopen in jurkjes of rokjes. Ik heb daar zelf moeite mee, kan het niet over mijn hart verkrijgen R op te tuigen als roze schaap. En probeer maar eens leuke meisjeskleren te vinden die niet roze zijn! Dus heeft ze kleren aan, die ik uniseks vind, maar anderen waarschijnlijk jongenskleren vinden. Dus vindt ze ook voornamelijk aansluiting bij jongens. En dat voelt voor mij ook weer niet goed.
Het doet me zoveel denken aan mezelf vroeger. Ik had vroeger ook een best vriendje, en geen aansluiting bij de meisjes in mijn klas. Ik werd 'jongen met 2 erwtjes op een plankje' genoemd, wat ik overigens als geuzennaam zag. Maar ik voelde me wel altijd anders, ik hoorde er niet helemaal bij. En ik heb heel lang issues gehad met het me vrouwelijk voelen. Ergens wil ik R dat besparen. Wil ik dat zij er wel helemaal bij hoort. Ik zie ook wel dat ik het te persoonlijk opneem. Dat ik meer vertrouwen moet hebben in R, dat zij haar eigen boontjes op dat gebied wel kan doppen, en ook moet doppen. Laatst werd er in een tv-programma over opvoeden gezegd, dat een veel gemaakte fout van ouders is dat ze hun kinderen gelukkig willen maken. Maar dat dat niet kan. Dat kinderen zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. Dat vond ik wel een mooie opmerking, maar niet altijd even makkelijk in de praktijk te brengen.