God is altijd thuis

R's klas is vrijdag op bezoek geweest in de kerk. R was er vol van. 'We zijn in de kerk geweest en volgend jaar mogen we de klok luiden. En weet je mamma, God is altijd thuis!'.
Ik had het daar nogal moeilijk mee, met die opmerking. Kleine kindjes mee nemen de kerk in en ze stichtelijke praatjes verkopen! Bah. J vond het onzin. Juist goed dat ze die magie van het geloof ziet, dat is antigif.
Wat ik het probleem vind, is dat het erg makkelijk is om kinderen iets op de mouw te spelden. Als ik K consequent voorhoudt dat rood groen heet, zal hij dat aannemen en daar zijn wereld op bouwen. Je moet dus erg zorgvuldig zijn als opvoeder en ze een zo eerlijk mogelijk beeld van de wereld geven. Een rondleiding in de kerk is op zich prima. Een verhaal over Jezus ook. Liefst dan ook nog een bezoekje aan de moskee, en een verhaal over wat geloof is en wat het voor mensen betekent. En dan als ze een jaar of zestien zijn eens voorzichtig vragen of ze interesse hebben om ergens in te geloven. Maar kleine lammetjes lokken met zoete nietszeggende koekjes als: God is altijd thuis. Hmmm, nee, daar geloof ìk niet in.