beeh

K heeft een knuffeltje ontdekt die hij lief vindt. Ik probeerde hem al een tijd richting een olifant te sturen, die ik erg zelf leuk vind, maar dat was niks. Die werd geduld, en vaak zelfs dat niet, en geergerd weggeduwd. Eigenlijk vertoonde hij niet veel interesse voor wat voor knuffel dan ook. Maar een paar dagen geleden haalde ik hem 's morgens uit zijn bedje en riep hij 'beeh, beeh' terwijl hij in zijn bedje wees. Ik zag niet precies wat hij bedoelde, dus ik tilde hem erboven en hij viste prompt een klein beertje op. Terug op de aankleedtafel zat hij er liefdevol naar te kijken. 'Beeh'. Toen drukte hij het beertje met de neus tegen zijn mond en keek dan vrolijk naar mij. Hij was het beertje kusjes aan het geven. Ik moest er ook aan geloven. Het inmiddels beetje nattige neusje werd tegen mijn mond gedrukt terwijl K smakgeluidjes maakte. We moesten er allebei om lachen. Later toen R erbij was met aankleden, riep K de hele tijd: Taatoe, taatoe, taatoe. Volgens R was dat de naam van het beertje, die dus in ieder geval door R nu consequent met Taatoe wordt aangesproken. Taatoe kon meteen wat nuttige knuffelbeest-taken op zich nemen, want K is sinds woensdag naar de IJsberen-groep (kindjes van 1,5 tot 4 jaar) op de creche. Spannende overgang, hij doet het goed, en Taatoe de Beeh mag mee.