Er zijn grenzen

Gisteren op het werk hele commotie. Naast ons kantoorgebouw op Schiphol staat een hotel. De mensen aan de overkant van de gang kijken daar direct op uit. Ze zagen dus hoe een meneer uit een raam op de derde verdieping klom, ging hangen aan de vensterbank en omlaag sprong. Dat is echt heel hoog. Je zou verwachten dat hij dood zou vallen. Maar nee. Hij krabbelde overeind en holde weg. Even later werd hij in de kraag gepakt door politie in burger en een collega van de Luchtverkeersleiding van onze afdeling, die toevallig op de parkeerplaats stond.
Het was een illegaal. Wat een wanhoop. Om van zo hoog te springen om maar niet terug te hoeven naar het land waar je vandaan komt.
En ook, hoe houden we die mensen in godsnaam tegen als ze bereid zijn zover te gaan? Net zoals die bestormingen laatst van de Spaanse grens. Je houdt ze tegen (maar een paar glippen erdoor), en dan? Dan proberen ze het nog een keer. En dan houden we ze tegen (en een paar glippen erdoor), en dan?
We hadden het er laatst nog over met Rob en Elsbeth. Rob vond dat we de grenzen maar gewoon open moesten zetten. Hij dacht dat er uiteindelijk toch niet zoveel mensen zouden komen. Dat denk ik niet. Ik denk wel dat er veel mensen zullen komen. Maar misschien moeten we toch de grenzen maar open zetten, tegenhouden lukt op de lange termijn toch niet.