Roboliefde

Maandag leuke docu gezien bij de VPRO. Het is een serie over de toekomst. Deze aflevering ging over robots die ouderen konden helpen. Een deel ging over een Amerikaans onderzoek waarbij bejaarden een Aibo, een robothond, kregen om voor te zorgen. Het was mooi om te zien hoe die mensen daarmee omgingen. De robots werden volledig geaccepteerd als huisdieren. De baasjes waren erg druk met hun opvoeding, praatten tegen de robots, en behandelden ze helemaal als levende wezens. Een mevrouw zei bijvoorbeeld dat de Aibo nu niet tegen haar op wou klimmen, omdat ze sieraden droeg, en dat deed hem pijn. Een andere mevrouw was bang dat ze haar Aibo weer in moest leveren na het onderzoek. Haar kinderen hadden al aangeboden om dan maar een nieuwe Aibo voor haar te kopen. Maar, zei ze, dat leek haar niks, want ze wou er 1 met precies dit karakter, en om nou weer helemaal opnieuw te beginnen met een Aibo-pup, dat was het toch niet. Ouderen worden vaak gezien als digibeten, en ik denk dat ze geen of weinig idee hadden van wat de regels waren die hun Aibo bestuurde. Maar misschien door die technologische kloof, gaven ze zich helemaal over aan de Aibo. De ouderen voelden zich ook minder eenzaam met Aibo. Een mevrouw zei dat ze zich weer een beetje nuttig voelde, omdat ze iets had om voor te zorgen. Een andere mevrouw, die niet zo goed was in het leggen van contacten, kwam door de Aibo weer in contact met anderen, die haar erover aanspraken.
Ze moeten die Aibo overigens wel een lekkerder vachtje geven, vind ik, want nu is er niet zoveel Aibaars aan. Maar misschien is dat ook wel zover, tegen de tijd dat ik bejaard ben.